Wprowadzenie przepisów RODO wpłynęło także na kwestię monitoringu wizyjnego, zwłaszcza w zakładach pracy. Jakie zasady obowiązują w tym zakresie oraz co jest dozwolone, a co zabronione?
Czym jest monitoring wizyjny?
Warto przede wszystkim odpowiedzieć sobie na pytanie, czym jest sam monitoring wizyjny. W praktyce w jego skład wchodzą nie tylko kamery, ale także różnego rodzaju systemy przesyłu i rejestratory. Jest to więc wyjątkowo inwazyjna forma przetwarzania danych, stąd też jego stosowanie jest uzasadnione przede wszystkim wtedy, gdy ma służyć do zwiększania bezpieczeństwa.
Jakie obowiązki w zakresie RODO trzeba spełnić?
Aby taki system był zgodny i z przepisami Kodeksu pracy, i RODO, trzeba dopełnić kilku obowiązków. Niezbędne jest przede wszystkim precyzyjne określenie, na jakim terenie zakładu jest zainstalowany system nadzoru wizyjnego CCTV. Pracodawca jest zobowiązany dodatkowo do tego, aby prowadzić dokumentację wskazującą, w jaki sposób przetwarzane są pozyskane dane. Trzeba zaznaczyć jednak nie tylko lokalizacje objęte nadzorem wizyjnym, ale też warunki dostępu do danych nagrań oraz możliwości udostępniania zapisu z kamer.
Gdzie nie można instalować nadzoru wizyjnego?
Przepisy w sposób precyzyjny wskazują też na to, gdzie nie można instalować kamer i są to przede wszystkim pomieszczenia sanitarne oraz szatnie. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy jest to konieczne ze względu na zapewnienie bezpieczeństwa pracownikom albo szczególne wymogi co do ochrony mienia. RODO wskazuje jednak, aby obszar monitorowanego terenu był wówczas ograniczony do minimum, a wszystko po to, aby nie ograniczać prawa do prywatności osób trzecich. Co istotne, przepisy zabraniają też ustawiania atrap kamer. Powód jest prosty: większości z nas dają one złudne poczucie bezpieczeństwa.
Jak widać nadzór wizyjny musi podlegać przepisom RODO ze względu na jego silną ingerencję w kwestie prywatności. W przypadku prowadzonej działalności mamy tego świadomość, dlatego montaż CCTV planujemy tak, aby był on zgodny z obowiązującymi przepisami.
